PROF. ALEKSANDER MADYDA | Profesor na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Zajmuje się historią literatury polskiej XX wieku, folklorystyką oraz tekstologią i edytorstwem. Z tego zakresu opublikował trzy monografie (W poszukiwaniu jedności człowieka i świata. Folklor w twórczości Stanisława Vincenza, Toruń 1992; Zygmunt Haupt. Życie i twórczość literacka, Toruń 1998; Haupt. Monografia, Toruń 2012), zbiór szkiców (Od filologii do antropologii. Szkice, Toruń 2015), cztery edycje zbiorowe poezji (M. Pawlikowska-Jasnorzewska, Poezje zebrane, t. 1–2, Toruń 1993, [wyd. 3: Toruń 1997]; B. Leśmian, Poezje zebrane, Toruń 1993, [wyd. 3: Toruń 2000]; H. Poświatowska, Poezje zebrane, Toruń 1994; J. Czechowicz, Poezje zebrane, Toruń 1997), po jednej — prozy narracyjnej ([wol. 1:] Z. Haupt, Baskijski diabeł. Opowiadania i reportaże, Warszawa 2007; [wol. 2:] Z. Haupt, Z Roksolanii. Szkice, opowiadania, recenzje, warianty, Toruń 2009) i epistolografii (Z. Haupt, Listy do redaktorów ‘Wiadomości’, Toruń 2014) oraz liczne artykuły w czasopismach i pracach zbiorowych.

DR HAB. ANDRZEJ NIEWIADOMSKI | Poeta, eseista, historyk literatury, redaktor. Współzałożyciel i redaktor Kwartalnika Literackiego „Kresy” (1989–2010). Przez kilkanaście lat zajmował się również krytyką literacką. Debiutował w 1988 roku. Autor dziewięciu książek poetyckich: Panopticum (Lublin 1992), Niebylec (Warszawa 1994), Prewentorium (Lublin 1997), Kruszywo (Legnica 2001), Locja (Kraków 2005), Tremo (Lublin 2010), Dzikie lilie (Poznań 2012), Kapsle i etykietki (Mikołów 2013), Pan Optico (Wrocław 2014), książki eseistycznej Mapa. Prolegomena (Lublin 2012) i trzech naukowych: Niebliskie wyprawy. Jerzy Zagórski i poetycka przygoda nowoczesności (Lublin 2001), Światy z jawnych słów i kwiatów ukrytych. O refleksji metapoetyckiej w nowoczesnej poezji polskiej (Lublin 2010), Jeden jest zawsze ostrzem. Inna nowoczesność Zygmunta Haupta (Lublin 2015). Ukończył również K. Esej podróżny oraz Błękitne ciało. Esej nagrobny. Autor licznych rozproszonych publikacji poetyckich, krytycznych i naukowych (artykuły w czasopismach, publikacjach zbiorowych, słownikach, publikacjach pokonferencyjnych). Zajmuje się problematyką awangardy poetyckiej, poezji najnowszej, metapoezji, katastrofizmu w literaturze dwudziestolecia międzywojennego, dziedzictwem dwudziestolecia w literaturze powojennej, dynamiką wewnętrznych związków w obrębie polskiej prozy modernistycznej. Publikował m.in. w „Kresach”, „Twórczości”, „Odrze”, „Znaku”, „Toposie”, „FA-arcie”, „Pamiętniku Literackim”, „Tekstach Drugich”. Jego wiersze były tłumaczone na języki: angielski, niemiecki, rosyjski, słowacki, słoweński, bułgarski i hiszpański oraz umieszczane w antologiach nowej poezji polskiej na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat. Brał udział w wielu różnych wydarzeniach życia literackiego i kulturalnego. Jest kierownikiem Zakładu Literatury Współczesnej UMCS. Mieszka w Lublinie.

DR PAWEŁ PANAS | Adiunkt w Ośrodku Badań nad Literaturą Religijną KUL, członek International Institute for Hermeneutics, autor rozpraw, publikował w „Tekstach Drugich”, „Europa Orientalis. Studia z Dziejów Europy Wschodniej i Państw Bałtyckich” i „Sign System Studies”. Autor książek: Doświadczenia religijne w twórczości Gustawa Herlinga-Grudzińskiego (Lublin 2012) oraz Opisanie świata. Szkice o poezji Marcina Świetlickiego (Kraków 2014). Redaktor pracy zbiorowej Horyzont religijny polskiej literatury emigracyjnej (Lublin 2013). Twórczości Zygmunta Haupta poświęcił m.in. studia: ‘Jeździec bez głowy’ Zygmunta Haupta. Fragmenty dyskursu symbolicznego (w: „Symbol — znak — rytuał. Od narodzin do śmierci”, pod red. J. Mareckiego, L. Rottera, Kraków 2014); ‘… gdzieś poza krzywizną ziemi’. Dyskurs wygnańczy w korespondencji Zygmunta Haupta — rekonesans (w: „Roczniki Humanistyczne” 2014, z. 1); Tożsamość wygnańca. Uwagi o zapiskach autobiograficznych Zygmunta Haupta (w: „Osoba czy tekst?”, pod red. A. Bielaka, Lublin 2015). Jest pomysłodawcą i kierownikiem ogólnopolskiego projektu naukowego poświęconego semiotycznej analizie literackich transfiguracji doświadczenia wygnania. W zakres badanego materiału wchodzi między innym twórczość pisarska autora Baskijskiego diabła.

PAWEŁ SOŁTYS — PABLOPAVO | Wokalista, kompozytor, autor tekstów i dziennikarz. Grał i śpiewał w zespołach i projektach: Saduba, Magara, Sedativa, Vavamuffin i Zjednoczenie Soundsystem. Laureat Paszportu „Polityki” 2014 w dziedzinie muzyki popularnej, typowany również w kategorii literackiej. Jego formacja Pablopavo i Ludziki wydała albumy: Telehon (2009), 10 piosenek (2011), Polor (2014; singiel Koty został zaprezentowany nietypowo — jako związana z piosenką gra typu arcade, a Dancingowa Piosenka Miłosna zyskała uznanie słuchaczy wielu stacji radiowych, zajmując między innymi czwarte miejsce na Liście Przebojów Trójki), Ladinola (2017; płyta jest anonsowana jako materiał popowy, ale umiarkowanie młodzieżowy). Pablopavo wydał ponadto albumy: Głodne kawałki (2011; w duecie z producentem Praczasem), Tylko (2014; album solowy, zdecydowanie bardziej surowy w brzmieniu i mocno akustyczny, który spotkał się z bardzo dobrym przyjęciem recenzentów oraz słuchaczy radiowych — po raz kolejny na listach ogólnopolskich stacji zagościły single promujące to wydawnictwo: Sobota i Carlos), Zjednoczenie Soundsystem (2015; album pokazał, że Pablopavo cały czas doskonale sprawdza się w konwencji reggae raggamuffin, a utworami takimi jak International czy To dla tych rozbrzmiewały parkiety imprez reggae w całej Polsce), WIR (2015; płyta sygnowana jako trio Pablopavo/Iwanek/Praczas była zaskoczeniem dla słuchaczy — sam artysta powiedział, że jest to zarazem najbardziej eksperymentalna i najbardziej popowa płyta w jego dorobku). Przez wszystkie te lata Pablopavo współpracował z wieloma zespołami i solistami, śladem po tej działalności jest około 40 płyt i niezliczona ilość koncertów. Jako dziennikarz był związany ze stacją radiową Roxy FM, w której prowadził autorską audycję „Tramwaj z Pragi”. Autor tekstów i opowiadań drukowanych w „Studium”, „Lampie” i „Ricie Baum”. Regularnie publikuje w „Polityce”; jest autorem recenzji Baskijskiego diabła (Upał, Haupt, porwanie, w: „Polityka” 2016/32).

Marcin Sendecki, mówiąc dość ogólnie, materią językową, językiem poetyckim oraz sposobem istnienia wiersza i jego odniesieniami do rzeczywistości pozajęzykowej interesuje się od dawna. Niewykluczone, że cała jego twórczość, pozornie niezrozumiała, oporna, hermetyczna, jak sądzą niektórzy, bierze się z chęci ciągłego przesuwania granicy i sprawdzania, co i jak da się powiedzieć. Dwie poprzednie książki rozgrywają ten wątek cokolwiek bezpośrednio, tymczasem W w pierwszej chwili sugeruje sensy raczej autobiograficzne niż autotematyczne.

Nagromadzenie imion i nazwisk, nazw ulic, miejsc, opisów sytuacji, przybierających formę mniej lub bardziej rozbudowanych anegdot, okazuje się, paradoksalnie, dezorientujące. Problem czytelnika leży nie w tym, że dostaje od wierszy zbyt mało szczegółów, by właściwie rozeznać się w tych biograficznych strzępach, lecz w braku spoiw, przejść, elementów łączących. Nie sposób czytać W kluczem wspomnieniowo-prywatnościowym, bo chociaż śmierć Tomka Gańki, przyjaciela poety, wydaje się istotna, to — jak pisze Sendecki — „Powiedzmy, że temat/ lokuje się obok”. (…)”

MARCIN SENDECKI | Urodził się w 1967 roku w Gdańsku, dorastał w Tomaszowie Lubelskim, mieszka w Warszawie. Jest autorem kilkunastu książek i arkuszy poetyckich, a także współautorem (z Andrzejem Sosnowskim i Bohdanem Zadurą) przekładu Trzech poematów Jamesa Schuylera (Biuro Literackie, 2012). Wspólnie z Marcinem Baranem i Marcinem Świetlickim zredagował dwa zbiory wierszy kryminalnych: Długie pożegnanie. Tribute to Raymond Chandler (Zebra, 1997) i Żegnaj, laleczko. Wiersze noir (EMG, 2010). Opublikował też antologię Pogoda ziemi. Wiersze polskie po 1918 roku (Eurograf, 2010). W ostatnich latach ukazały się jego wiersze zebrane Błam. 1985–2011 (Biuro Literackie, 2012), wybory Marcin Sendecki. Antologia (Hachette, 2013) i Pamiątka z celulozy (WBPiCAK, 2014, pod red. P. Mackiewicza) oraz tomy Przedmiar robót (Biuro Literackie, 2014), nagrodzony Silesiusem dla „najlepszej książki poetyckiej roku”, Lamety (Biuro Literackie, 2015) oraz W (Biuro Literackie, 2016, 2 wyd. 2017), wyróżnione Nagrodą „Odry” oraz Nagrodą im. Wisławy Szymborskiej.

źródło:
www.biuroliterackie.pl

„Szczerek jest jak maszyna do pisania i zarazem jak maszyna do szycia: próbuje pozszywać naszą wschodnią, czy też środkową Europę, w czasie gdy ona beznadziejnie się pruje”. (Andrzej Stasiuk)

„Szczerek, reporter klasyczny, zręcznie przemieszcza się pomiędzy rzeczywistością i krainą narodowych snów o potędze. Wielokrotnie przekracza granice, by sprawdzić na własnych zmysłach, co zostało z imperialnych tęsknot, jakie ślady pozostawiają na architekturze, mentalności, języku. Jest przy tym obserwatorem idealnym, tkającym swoją postkolonialną opowieść z detali, strzępów rozmów, podejrzanych zachowań”. (Piotr Zieliński, wyborcza.pl)

„Międzymorze jest konsekwentnym rozwinięciem tego, co Szczerek proponował w poprzednich książkach. Większy jest jednak obszar, który go interesuje. To już nie tylko Polska oraz Ukraina — tym razem to teren rozciągający się między Bałtykiem, Adriatykiem i Morzem Czarnym. Teren byłych demoludów i byłych ościennych republik radzieckich. W tej podróży przez peryferyjną Europę Szczerek podgląda i podsłuchuje — często zadając prowokacyjne pytania”. (Maciej Robert, polityka.pl)

„Szczerek najchętniej podróżuje po pograniczach, fascynuje go nieuchwytność rzeczywistych granic między krajami, które, w przeciwieństwie do granic administracyjnych, są nieostre”. (UR, press.pl)

„Międzymorze jest też o nas. Polakach (Słowianach? Europejczykach?). O naszych wewnętrznych podziałach i o tym, co nas łączy”. (Iwona Mózgowiec, gloskultury.pl)

„Międzymorze Ziemowita Szczerka nie jest zwyczajną książką, która opowiada tylko o podróżach i wrażeniach. Stanowi raczej przykład zaangażowanego reportażu podróżniczego”. (Kamil Całus, new.org.pl)

„Z książki na książkę rodzi się nowy mistrz reportażu, który rozkochuje nas w podróżach po Europie. Spotyka ludzi, zadaje im proste pytania, podpatruje codzienność, przy okazji odwiedza miejsca zapomniane przez Zachód. Wszystko to świetnie i lekko napisane, nie miażdżąc czytelnika ciężarem tragedii, on jedynie podaje nam elementy, które tworzą układankę, w której człowiek znajduję się u progu wielkich przemian”. (Jacek Górecki, mobilni.pl)

ZIEMOWIT SZCZEREK | Dziennikarz, współpracuje z „Polityką”, „Ha!artem” i „Nową Europą Wschodnią”. Publikował w „Tygodniku Powszechnym”, „Lampie”, „Studium”, „Opowiadaniach” i „E-splocie”. Autor książek Przyjdzie Mordor i nas zje, czyli tajna historia Słowian, Rzeczpospolita Zwycięska, Siódemka, Tatuaż z tryzubem, Międzymorze, współautor zbioru opowiadań Paczka radomskich. Ponadto interesuje się wschodem Europy i dziwactwami geopolitycznymi, historycznymi i kulturowymi. Jeździ po dziwnych miejscach i o tym pisze. Laureat Paszportu „Polityki” 2013 za książkę Przyjdzie Mordor i nas zje, czyli tajna historia Słowian; książka była nominowana również w 2014 roku do nagród Nike i Angelus. W 2015 roku finalista Nagrody Literackiej Europy Środkowej Angelus, a w 2016 roku finalista Nike za Tatuaż z tryzubem.

źródło:
www.czarne.com.pl

„To popowa płyta, zamieściliśmy na niej wiele melodii, które przy odrobinie dobrej woli można uznać za ładne. Gdyby wokalista umiał śpiewać, bylibyśmy od teraz popularni jak Eleni”.

PAWEŁ SOŁTYS — PABLOPAVO | Wokalista, kompozytor, autor tekstów i dziennikarz. Grał i śpiewał w zespołach i projektach: Saduba, Magara, Sedativa, Vavamuffin i Zjednoczenie Soundsystem. Laureat Paszportu „Polityki” 2014 w dziedzinie muzyki popularnej, typowany również w kategorii literackiej. Jego formacja Pablopavo i Ludziki wydała albumy: Telehon (2009), 10 piosenek (2011), Polor (2014; singiel Koty został zaprezentowany nietypowo — jako związana z piosenką gra typu arcade, a Dancingowa Piosenka Miłosna zyskała uznanie słuchaczy wielu stacji radiowych, zajmując między innymi czwarte miejsce na Liście Przebojów Trójki), Ladinola (2017; płyta jest anonsowana jako materiał popowy, ale umiarkowanie młodzieżowy). Pablopavo wydał ponadto albumy: Głodne kawałki (2011; w duecie z producentem Praczasem), Tylko (2014; album solowy, zdecydowanie bardziej surowy w brzmieniu i mocno akustyczny, który spotkał się z bardzo dobrym przyjęciem recenzentów oraz słuchaczy radiowych — po raz kolejny na listach ogólnopolskich stacji zagościły single promujące to wydawnictwo: Sobota i Carlos), Zjednoczenie Soundsystem (2015; album pokazał, że Pablopavo cały czas doskonale sprawdza się w konwencji reggae raggamuffin, a utworami takimi jak International czy To dla tych rozbrzmiewały parkiety imprez reggae w całej Polsce), WIR (2015; płyta sygnowana jako trio Pablopavo/Iwanek/Praczas była zaskoczeniem dla słuchaczy — sam artysta powiedział, że jest to zarazem najbardziej eksperymentalna i najbardziej popowa płyta w jego dorobku). Przez wszystkie te lata Pablopavo współpracował z wieloma zespołami i solistami, śladem po tej działalności jest około 40 płyt i niezliczona ilość koncertów. Jako dziennikarz był związany ze stacją radiową Roxy FM, w której prowadził autorską audycję „Tramwaj z Pragi”. Autor tekstów i opowiadań drukowanych w „Studium”, „Lampie” i „Ricie Baum”. Regularnie publikuje w „Polityce”; jest autorem recenzji Baskijskiego diabła (Upał, Haupt, porwanie, w: „Polityka” 2016/32).

źródło:
www.karrot.pl/pablopavo
www.facebook.com/Pablopavo-78653733785

ANTONI KROH | Historyk kultury, literat, etnograf, tłumacz prozy słowackiej i czeskiej. Pracował w Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem i Muzeum w Nowym Sączu. Organizator karpackich konkursów sztuki ludowej, komisarz wystaw „Łemkowie”, „Duchy epoki, czyli pierwsza wojna światowa trwa do dziś”, „Spisz” i innych. Wieloletni współpracownik pisma Instytutu Sztuki PAN „Polska Sztuka Ludowa”, wykładowca Collegium Civitas. Opublikował m.in.: studium etnograficzne Współczesna rzeźba ludowa Karpat Polskich, książkę Sklep potrzeb kulturalnych na temat kultury Podhala, będącą zarazem wspomnieniem z dzieciństwa w Bukowinie Tatrzańskiej, zbiór esejów na temat relacji polsko-czeskich O Szwejku i o nas. Jest autorem nowego tłumaczenia Losów dobrego żołnierza Szwejka czasu wojny światowej Jarosłava Haška. Wydał książki: Starorzecza, Wesołego Alleluja Polsko Ludowa!, Za tamtą górą.

Wydarzenie realizowane przy współpracy z Wydawnictwem Iskry.

źródło:
www.iskry.com.pl

„Aldona Kopkiewicz podarowała nam poetycką medytację na temat przemijania, bez wstępu, bez ostrzeżeń o czym to będzie — mówił prof. Tadeusz Sławek podczas ogłaszania nominacji do nagrody Silesius. Sierpień to czas, gdy silnie operuje słońce, ale jednocześnie zbliża się koniec. To poezja elegijna opowiadająca o śmierci ojca. To próba poszukiwania i odzyskania języka, by mówić nim o rzeczach naprawdę ważnych”. (silesius.wroclaw.pl)

„Sierpień Aldony Kopkiewicz to rozciągnięta w poemat medytacja, ledwie mimochodem sugerująca węzły mowy wiązanej. Nawet śmierć wciąż jeszcze może być poruszająca, jeżeli tylko uniknąć emocjonalnego czy estetycznego szantażu”. (Maciej Woźniak, dwutygodnik.com)

ALDONA KOPKIEWICZ | Autorka poematu Sierpień (Wrocławska Nagroda Poetycka Silesius 2016 w kategorii debiut) oraz filozoficzno-fantastycznych bajek i esejów (publikowanych głównie w „Dwutygodniku”, „Ha!arcie”, „Ricie Baum” oraz „Twórczości”). Bywa też dramaturgiem. Jej druga książka poetycka ukaże się niebawem nakładem Wydawnictwa Wolno.

źródło:
www.lokatormedia.pl

PROF. ALEKSANDER MADYDA | Profesor na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Zajmuje się historią literatury polskiej XX wieku, folklorystyką oraz tekstologią i edytorstwem. Z tego zakresu opublikował trzy monografie (W poszukiwaniu jedności człowieka i świata. Folklor w twórczości Stanisława Vincenza, Toruń 1992; Zygmunt Haupt. Życie i twórczość literacka, Toruń 1998; Haupt. Monografia, Toruń 2012), zbiór szkiców (Od filologii do antropologii. Szkice, Toruń 2015), cztery edycje zbiorowe poezji (M. Pawlikowska-Jasnorzewska, Poezje zebrane, t. 1–2, Toruń 1993, [wyd. 3: Toruń 1997]; B. Leśmian, Poezje zebrane, Toruń 1993, [wyd. 3: Toruń 2000]; H. Poświatowska, Poezje zebrane, Toruń 1994; J. Czechowicz, Poezje zebrane, Toruń 1997), po jednej — prozy narracyjnej ([wol. 1:] Z. Haupt, Baskijski diabeł. Opowiadania i reportaże, Warszawa 2007; [wol. 2:] Z. Haupt, Z Roksolanii. Szkice, opowiadania, recenzje, warianty, Toruń 2009) i epistolografii (Z. Haupt, Listy do redaktorów ‘Wiadomości’, Toruń 2014) oraz liczne artykuły w czasopismach i pracach zbiorowych.

PROF. LAJOS PÁLFALVI | Węgierski historyk literatury i tłumacz. Wykłada na Katolickim Uniwersytecie im. P. Pázmánya w Budapeszcie, jest kierownikiem Katedry Polonistyki. Wydał dwie monografii (o polskiej prozie emigracyjnej i twórczości Witolda Gombrowicza), tłumaczy literaturę polską od połowy lat 80. XX wieku — w sumie 55 wydań książkowych, m.in. prozę Czesława Miłosza, Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Witolda Gombrowicza, Kazimierza Brandysa, Bogdana Wojdowskiego, polską literaturę współczesną, np. Krzysztofa Vargi. Od kilku lat zajmuje się środkowoeuropejską mutacją postkolonializmu. W 2017 roku otrzymał Nagrodę Transatlantyk — doroczną nagrodę Instytutu Książki dla wybitnego popularyzatora literatury polskiej za granicą.

DR HAB. ANDRZEJ NIEWIADOMSKI | Poeta, eseista, historyk literatury, redaktor. Współzałożyciel i redaktor Kwartalnika Literackiego „Kresy” (1989–2010). Przez kilkanaście lat zajmował się również krytyką literacką. Debiutował w 1988 roku. Autor dziewięciu książek poetyckich: Panopticum (Lublin 1992), Niebylec (Warszawa 1994), Prewentorium (Lublin 1997), Kruszywo (Legnica 2001), Locja (Kraków 2005), Tremo (Lublin 2010), Dzikie lilie (Poznań 2012), Kapsle i etykietki (Mikołów 2013), Pan Optico (Wrocław 2014), książki eseistycznej Mapa. Prolegomena (Lublin 2012) i trzech naukowych: Niebliskie wyprawy. Jerzy Zagórski i poetycka przygoda nowoczesności (Lublin 2001), Światy z jawnych słów i kwiatów ukrytych. O refleksji metapoetyckiej w nowoczesnej poezji polskiej (Lublin 2010), Jeden jest zawsze ostrzem. Inna nowoczesność Zygmunta Haupta (Lublin 2015). Ukończył również K. Esej podróżny oraz Błękitne ciało. Esej nagrobny. Autor licznych rozproszonych publikacji poetyckich, krytycznych i naukowych (artykuły w czasopismach, publikacjach zbiorowych, słownikach, publikacjach pokonferencyjnych). Zajmuje się problematyką awangardy poetyckiej, poezji najnowszej, metapoezji, katastrofizmu w literaturze dwudziestolecia międzywojennego, dziedzictwem dwudziestolecia w literaturze powojennej, dynamiką wewnętrznych związków w obrębie polskiej prozy modernistycznej. Publikował m.in. w „Kresach”, „Twórczości”, „Odrze”, „Znaku”, „Toposie”, „FA-arcie”, „Pamiętniku Literackim”, „Tekstach Drugich”. Jego wiersze były tłumaczone na języki: angielski, niemiecki, rosyjski, słowacki, słoweński, bułgarski i hiszpański oraz umieszczane w antologiach nowej poezji polskiej na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat. Brał udział w wielu różnych wydarzeniach życia literackiego i kulturalnego. Jest kierownikiem Zakładu Literatury Współczesnej UMCS. Mieszka w Lublinie.

DR PAWEŁ PANAS | Adiunkt w Ośrodku Badań nad Literaturą Religijną KUL, członek International Institute for Hermeneutics, autor rozpraw, publikował w „Tekstach Drugich”, „Europa Orientalis. Studia z Dziejów Europy Wschodniej i Państw Bałtyckich” i „Sign System Studies”. Autor książek: Doświadczenia religijne w twórczości Gustawa Herlinga-Grudzińskiego (Lublin 2012) oraz Opisanie świata. Szkice o poezji Marcina Świetlickiego (Kraków 2014). Redaktor pracy zbiorowej Horyzont religijny polskiej literatury emigracyjnej (Lublin 2013). Twórczości Zygmunta Haupta poświęcił m.in. studia: ‘Jeździec bez głowy’ Zygmunta Haupta. Fragmenty dyskursu symbolicznego (w: „Symbol — znak — rytuał. Od narodzin do śmierci”, pod red. J. Mareckiego, L. Rottera, Kraków 2014); ‘… gdzieś poza krzywizną ziemi’. Dyskurs wygnańczy w korespondencji Zygmunta Haupta — rekonesans (w: „Roczniki Humanistyczne” 2014, z. 1); Tożsamość wygnańca. Uwagi o zapiskach autobiograficznych Zygmunta Haupta (w: „Osoba czy tekst?”, pod red. A. Bielaka, Lublin 2015). Jest pomysłodawcą i kierownikiem ogólnopolskiego projektu naukowego poświęconego semiotycznej analizie literackich transfiguracji doświadczenia wygnania. W zakres badanego materiału wchodzi między innym twórczość pisarska autora Baskijskiego diabła.

Wydarzenie jest częścią obchodów Roku Kultury Węgierskiej w Polsce.

www.magyarevad.hu/pl

„Rzeczywistość Sinistry, świata wymyślonego, zawieszona jest między koszmarem a dziwnym mirażem, wszyscy zgadzają się na niewidoczną inwigilację, życie pod dyktando”. (Dorota Jovanka Ćirlić)

„Ptaki Wierchowiny można interpretować na wiele sposobów. A to szukając w nich realistyczno-magicznej opowieści o pewnym nieistniejącym regionie Europy Środkowej, albo próbując identyfikować ważność bohaterów i wydarzeń dla osi narracji, lub nawet traktować poszczególne epizody jako skończone zabawne, gorzkie lub straszne historie. Można też odnaleźć w tej historii pewien model obecności totalitaryzmu i zachowania w strukturze hierarchii i władzy. Niezależnie od wybranej optyki czy też poszukiwania klucza do powieści Bodora, proponowana przez pisarza historia jest bardzo wciągająca”. (Patrycja Spychalska, angelus.com.pl)

„Trudno porównywać rzeczy nieporównywalne. Bo oczywiście można stwierdzić, że u Ádáma Bodora Márquez zderza się z totalitaryzmem, a Kafka z surową pustką górskich dolin, ale to nie wystarczy, by dojrzeć dojmującą samotność prozy znakomitego węgierskiego pisarza, jej lakoniczne wyczucie absurdu, smutek zabarwiony ponurą ironią. Bodor pisze o wielkich przestrzeniach, chociaż w jego świecie brak powietrza, a głównymi zasadami rzeczywistości są strach, którego nie sposób — i nie wolno — nazwać po imieniu, oraz osobliwa fatalistyczna rezygnacja w oczekiwaniu na wyrok. W każdym razie wchodzicie tam na własną odpowiedzialność. Wrócą tylko nieliczni”. (Piotr Kofta)

„Pisarz Ádám Bodor stworzył karpacką wersję realizmu magicznego, w którym więcej jest dusznej kafkowskiej atmosfery niż márquezowskiej cudowności. W Ptakach Wierchowiny, tak jak w innych powieściach Bodora, codziennością jest bowiem to, co pozostaje nierzeczywiste”. (Maciej Robert, polityka.pl)

ÁDÁM BODOR | Prozaik węgierski. Ukończył w Klużu (Transylwania, Rumunia) studia teologiczne. W latach 1952–1954 był więźniem politycznym. W 1982 roku przeniósł się na Węgry. Jest autorem kilku tomów opowiadań i powieści. W Polsce ukazały się jego Ptaki Wierchowiny (półfinał Nagrody Literackiej Europy Środkowej Angelus), Okręg Sinistra, Wizyta arcybiskupa, Zapach więzienia oraz Z powrotem do uszatej sowy. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród, m.in.: Nagrody im. Józsefa Attili, Węgierskiej Nagrody Literackiej i Nagrody im. Kossutha przyznawanej wybitnym przedstawicielom nauki, sztuki i literatury za całokształt twórczości.

Wydarzenie jest częścią obchodów Roku Kultury Węgierskiej w Polsce.

źródło:
www.czarne.com.pl
www.magyarevad.hu/pl

Zapisz

Zapisz

„Nasz koncert został oparty na dziełach trzech kluczowych postaci XX-wiecznej poezji europejskiej. Do wierszy Nelly Sachs, Paula Celana i Osipa Mandelsztama muzykę komponowaliśmy my sami. Nawiązując do tragedii nie tak dalekiej przeszłości, chcielibyśmy przedstawić drogę wiodącą od doświadczenia tragedii, od dyktatur i przemocy poprzez żałobę i pamięć do podnoszenia się, do odrodzenia, do odzyskiwania godności. Do Holokaustu wracamy w ten sposób nie tylko w jego konkretności, widzimy w nim także symbol przypominający wszystkie te okrucieństwa, które po dziś dzień doznają ludzie w różnych miejscach świata”.

PAUL CELAN, NELLY SACHS, OSIPA MANDELSZTAM | Drogi życiowe tych trzech twórców są napiętnowane podobnymi doświadczeniami. Osip Mandelsztam (1891–1938) szykanowany przez stalinowski aparat represji ginie w syberyjskim łagrze. Paul Celan (1920–1970) w swoich rodzinnych Czerniowcach przeżywa getto i roboty przymusowe, jego rodzice giną w obozie pracy na Ukrainie. Nelly Sachs (1891–1970) udaje się uniknąć deportacji i wyjechać z matką do Sztokholmu, lecz reszta jej rodziny ginie w Niemczech. W poezji Celana i Sachs cierpienia narodu żydowskiego i pamięć Shoah stają się głównymi wątkami. Natomiast w wierszach Mandelsztama, który był świadkiem i ofiarą zapadającej stalinowskiej nocy, można rozpoznać odbicie niegdysiejszego blasku złamanego, jednak wciąż niepokornego życia.

Wydarzenie jest częścią obchodów Roku Kultury Węgierskiej w Polsce.

źródło:
www.magyarevad.hu/pl
www.goncolszeker.hu
www.facebook.com/goncolszeker

Nie poznałaby Mikołaja, gdyby nie olbrzymi, wielobarwny witraż w jednej z lwowskich kamienic. Wspólnie starali się ocalić go przed zniszczeniem. Nić porozumienia, która pojawiła się między nimi, szybko rozwinęła się we wzajemną fascynację. Dojrzały mężczyzna odkrywa przed młodą kochanką Lwów — miasto spadających balkonów, ozdobnych niczym torty fasad kamienic i zdewastowanych pomników Lenina.

ŻANNA SŁONIOWSKA | Urodzona we Lwowie pisarka i tłumaczka, na stałe mieszka w Krakowie. W 2015 zadebiutowała powieścią Dom z witrażem, która wygrała konkurs „To się musi powieść” Wydawnictwa Znak. W 2016 roku powieść została nominowana do Nagrody Literackiej Nike i Nagrody Literackiej Europy Środkowej Angelus oraz uhonorowana Nagrodą Conrada jako najlepszy debiut roku. Jak dotąd Dom z witrażem został przetłumaczony na angielski, niemiecki, francuski, rosyjski i ukraiński.

źródło:
www.znak.com.pl

„To jest pełna życia książka o śmierci. Przejmująca i śmieszna, bo to się przeplata, jak w życiu. Śmierć jest tu oswojona, jak to na wsi, bo przy zmarłych się czuwa. I jest to też opowieść o dorastaniu: nie jest łatwo być dziewczynką, w dodatku taką, która miota klątwy. Cieszę się, że po Gugułach Wioletty Grzegorzewskiej pojawił się taki nowy, mocny głos w literaturze”. (Justyna Sobolewska)

„Weronika Gogola, zwana też Janicką Zbójnicką, to naprawdę pankarpacka pisarska zbójnicka. Wywojowująca sobie przestrzeń ponad granicami, w całych Karpatach: polskich, ukraińskich czy słowackich. Urodziła się na jednym ich, polskim, końcu, z hukiem przetarabaniła się przez całą Karpację, by osiąść na końcu drugim. Jej opis karpackiego świata jej dzieciństwa dorównuje jakością i klimatem temu rodzajowi snów, w które zapada się, leżąc w słońcu, na trawie, w lekkim górskim wietrzyku. Pod kątem leżąc, bo to w końcu Karpaty”. (Ziemowit Szczerek)

WERONIKA GOGOLA | Tłumaczka z języka słowackiego i ukraińskiego. Urodzona w Nowym Sączu. Studiowała teatrologię i filozofię, ukończyła ukrainoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dzieciństwo spędziła w Olszynach, którym to postanowiła poświęcić swój debiut prozatorski — Po trochu (Wydawnictwo Książkowe Klimaty, 2017). Debiut jest wyrazem wdzięczności za wszystko, co dała jej Ojcowizna. Konsekwentnie buduje swoją Córowiznę. Wierzy, że przestrzeń pomiędzy ukraińskim Zakarpaciem, słowackim východem a jej rodzinnymi stronami to trójkąt bermudzki, w którym od czasu do czasu pozwala sobie się zagubić.

Wydarzenie realizowane przy współpracy z Wydawnictwem Książkowe Klimaty.

źródło:
www.ksiazkoweklimaty.pl

Wszystko dzwoni, pika, wibruje. Klikasz, odbierasz, gnasz. Zewsząd dopadają cię setki newsów. Nie pamiętasz, co czytałeś, dlaczego, gdzie, po co. Uwięziony w wirtualnym świecie nie dostrzegasz odległej o milion lat świetlnych rzeczywistości, aż w brutalny sposób przypomni ci o swoim istnieniu.

MICHAŁ OLSZEWSKI | Pisarz, dziennikarz, reporter, autor wielu opowiadań, esejów, wywiadów. Kierował działem reportażu w „Tygodniku Powszechnym”. Obecnie jest szefem krakowskiego oddziału „Gazety Wyborczej”. Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Debiutował w 2003 roku zbiorem opowiadań Do Amsterdamu, którego bohaterami są młodzi ludzie z małych polskich miast. Jest autorem książek: Chwalcie łąki umajone (2005), Low Tech (2009), Zapiski na biletach (2010) nominowanej do Nagrody Literackiej Gdynia 2011. Był wielokrotnie nagradzany. Za swój debiut otrzymał I nagrodę w konkursie „Znak-Proza”, w 2012 roku zdobył Grand Prix Nagrody Dziennikarzy Małopolski w kategorii Internet Publicystyka. Otrzymał Nagrodę im. Ryszarda Kapuścińskiego 2015 oraz Literacką Nagrodę Warmii i Mazur — Wawrzyn 2014 za zbiór reportaży Najlepsze buty na świecie. Pisze głównie o polskiej przestrzeni i przemianach społecznych po 1989 roku, skupia się na tym, co zazwyczaj jest spychane na margines

źródło:
www.znak.com.pl
www.czarne.com.pl

„Kiedy pisałem Księgę szeptów, wiedziałem, że o XX wieku nie napisano w taki sposób wiele. Księga szeptów opowiada o Ormianach, ale także o Rumunach, Żydach i innych nacjach. Jest to książka o XX wieku, o jego wojnach światowych, masakrach i wspólnych mogiłach, o jego ideologiach i aparatach ucisku. Ale nie tylko. Każde miejsce, każdy czas, każdy naród ma swoją Księgę szeptów. Ona żyje, musi tylko zostać opowiedziana”. (Varujan Vosganian)

VARUJAN VOSGANIAN | Prozaik i poeta rumuński, działacz polityczny, wiceprezes Związku Pisarzy w Rumunii. Od 2012 roku zgłaszany do literackiej Nagrody Nobla przez trzy kraje: Rumunię, Armenię i Izrael. Laureat wielu nagród literackich, m.in.: hiszpańskiej nagrody Niram Art — Trofeo Mihail Sebastian za prozę i Trofeo „Tristan Tzara” za poezję. Tłumaczony na angielski, bułgarski, czeski, francuski, hebrajski, hiszpański, niemiecki, niderlandzki, norweski, ormiański, portugalski, szwedzki, węgierski, włoski. W Polsce Księga szeptów ukazała się dokładnie 24 kwietnia 2015 roku (w setną rocznicę ludobójstwa Ormian) i od razu spotkała się z szerokim odzewem czytelników. Fragmenty Księgi szeptów były czytanie na całym świecie w ramach Worldwide Reading Commemorating the Centenary of the Armenian Genocide. Powieść została uhonorowana Nagrodą Literacką Europy Środkowej Angelus 2016 oraz Nagrodą Czytelników im. Natalii Gorbaniewskiej.

Wydarzenie realizowane przy współpracy z Rumuńskim Instytutem Kultury i Wydawnictwem Książkowe Klimaty.

źródło:
www.ksiazkoweklimaty.pl
www.icr.ro

ROBERT WIĘCKIEWICZ | Aktor teatralny i filmowy, urodzony w 1967 roku w Nowej Rudzie, której jest honorowym obywatelem. Absolwent PWST we Wrocławiu. Występował w Teatrze Polskim w Poznaniu, warszawskich Rozmaitościach, Teatrze Narodowym, Teatrze Montownia, Laboratorium Dramatu, Teatrze Telewizji. Na ekranie Więckiewicz zadebiutował w 1993 roku w Ferdydurke w reż. Jerzego Skolimowskiego. Grał między innymi w filmach Feliksa Falka, Filipa Bajona, Juliusza Machulskiego, Tomasza Wiszniewskiego, Wojciecha Smarzowskiego, Jana Kidawy-Błońskiego, Grega Zglińskiego, Marka Koterskiego, Borysa Lankosza, Tomasza Bagińskiego, Adama Guzińskiego. Jego najgłośniejsze role to m.in. Socha w nominowanym do Oskara obrazie Agnieszki Holland W ciemności, Lech Wałęsa w filmie Wałęsa. Człowiek z nadziei w reż. Andrzeja Wajdy oraz Jerzy — główny bohater filmu Pod Mocnym Aniołem w reż. Wojciecha Smarzowskiego. Jest zdobywcą wielu nagród, m.in.: Warszawskiego Festiwalu Filmowego, Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni i aż czterech Orłów, Polskiej Nagrody Filmowej. Został też wielokrotnie uhonorowany przez publiczność i krytykę za granicą, m.in. w Courmayeur, w Setubal, Chicago, Tokio oraz przez Słowacką Akademię Filmową.

Gdy w 1970 roku zakładał wraz z Januszem Weissem i Michałem Tarkowskim Salon Niezależnych, z którym trzykrotnie wygrał Famę, był jeszcze studentem architektury. W życiorysie, którego starczyłoby na film długometrażowy i kilka książek, znalazło się miejsce na zarobkowe zbieranie szyszek, działalność opozycyjną, fascynację buddyzmem, malarstwo czy prace na wysokościach. Największą jego miłością zawsze jednak była (i nadal jest) muzyka. Salon Niezależnych po kolejnych wygranych Famach błyskawicznie znalazł się u szczytu popularności. Kabaret był jednak szykanowany z powodu politycznego wydźwięku jego twórczości, a w 1976 roku został ostatecznie ukarany przez władze PRL zakazem występów.

Jacek Kleyff przeniósł się na wieś, a przerwa w regularnej działalności scenicznej trwała do 1986 roku, kiedy założył Orkiestrę Na Zdrowie. Grupa zaproszona na pierwszy Przystanek Woodstock w 1995 roku od razu zdobyła Złotego Bączka — główną nagrodę publiczności. Działalność zespołu opiera się głównie na czterogodzinnych „otwartych próbach”, w których bierze udział liczna publiczność z całej Polski. Muzyka ONZ, jak określają sami członkowie zespołu, to naturalna muzyka do ruchu i do słuchu, silnie osadzona w rytmie. Swoisty styl zespołu jest oparty na syntezie muzyki reggae z muzyką etniczną — są tu rytmy folkowe i rockowe. Skład zespołu zmieniał się wielokrotnie, występowało w nim (a niektórzy nadal występują) wielu muzyków, m.in.: Antonina Krzysztoń, Kuba Sienkiewicz, Aleksander Korecki, Słoma, Ania Patynek, Daniel Słomiński, Jacek „Łoś” Osior, Sebastian Pikula, Joanna Ewa Zawłocka, Wojciech „Morawiec” Morawski, Iga Kazimierczyk, Artur „Świtek” Świtkowski, Jacek Mazurkiewicz.

Dziś Jacek Kleyff regularnie koncertując, śpiewa zarówno piosenki z okresu Salonu Niezależnych, jak i Orkiestry Na Zdrowie, dzięki czemu te dwie części jego muzycznego życiorysu komponują się w jedną całość. W 2012 roku, nakładem Wydawnictwa Czarne, ukazała się niezwykła książka Rozmowa, będąca zapisem wywiadu-rzeki z Jackiem Kleyffem. Pozycja ta przez długie tygodnie była najlepiej sprzedającą się książką w sieci Empik.

JACEK KLEYFF | Polski bard, poeta, kompozytor i malarz, urodził się w 1947 roku w Warszawie. Ukończył architekturę na Politechnice Warszawskiej. Wspólnie z Januszem Weissem i Romanem Walisiakiem (zastąpionym później przez Michała Tarkowskiego) stworzył słynny Salon Niezależnych, z którym występował przez kilka lat, zdobywając liczne nagrody na najważniejszych polskich festiwalach. W latach 80. zamieszkał na wsi pod Lublinem; tam też powstały zalążki Orkiestry na Zdrowie, ukształtowanej ostatecznie w 1987 roku w Warszawie. Razem z ONZ w 1995 roku wystąpił na Przystanku Woodstock w Czymanowie nad Jeziorem Żarnowieckim i otrzymał główną nagrodę publiczności. W 2003 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

źródło:
www.facebook.com/kleyffjacek
www.czarne.com.pl

„Książka o Katarzynie Kobro to opowieść biograficzna, do czytania w pociągu i w łóżku, ale też nie do pogardzenia dla znawców tematu. Małgorzacie Czyńskiej udało się połączyć dość sensacyjny tryb opowieści o nieszczęśliwej, ale bardzo utalentowanej artystce z poważnymi badaniami w archiwach”. (Dorota Jarecka, wyborcza.pl)

„Książka Czyńskiej jest niezwykle ciekawym sprawozdaniem z życia Katarzyny Kobro na wielu poziomach. Autorka w umiejętny sposób łączy w jedną całość życie osobiste artystki z jej twórczością i poglądami na sztukę. Jest to biografia pisana z zacięciem reporterskim, która świetnie potrafi zatrzymać naszą uwagę na jednej scenie, jednym szczególe, części garderoby, opisie konkretnego zdjęcia. Pokazując realia codziennego życia (co Kobro gotowała na obiad?), uwypukla na jego tle niezwykłość swoich bohaterów”. (Marek Wasilewski, ksiazki.onet.pl)

Edward Dwurnik: malarz celebryta, ulubieniec mediów, galerzystów, kolekcjonerów i koneserów sztuki. Artysta przewrotny, po witkacowsku ukrywający się za maską błazna i prowokatora. Tytan pracy doceniony w Polsce i na świecie. Wreszcie humanista, przenikliwy komentator życia społecznego, który czasami z sarkazmem, a czasami z głębokim zrozumieniem portretuje ludzkie niedoskonałości i ograniczenia. Wywiad Małgorzaty Czyńskiej jest jak kolekcja obrazów malarza — na kolejnych stronach pojawiają się migawki z jego bogatego życia, opowieści o sobie, przyjaciołach, autorytetach, sztuce i kobietach. Balansuje na granicy zmyślenia i prawdy, nie boi się szczerych wyznań ani kontrowersji, rozmawia poważnie, by za chwilę puścić do czytelnika oko. I każdy sam musi sobie odpowiedzieć na pytanie: czy król jest nagi?

„Wnikliwą rozmowę z niepokornym twórcą przeprowadziła Małgorzata Czyńska. Powstała opowieść o artyście, człowieku, buntowniku, wrażliwcu, ojcu i uwielbiającym kobiety mężczyźnie. Ten pełen przygód (i to jakich!) prywatny życiorys mógł wygrać z malarskim, dotyczącym istoty sztuki, jaką uprawia Dwurnik. Ale tak się jednak nie stało. I to jest (ale nie tylko) wielkim atutem tej publikacji. Życie i sztuka istnieją tutaj nie tylko obok siebie. One płynnie się przeplatają. Bo dzieje Edwarda Dwurnika pełne były i są niezwykle kolorowych przygód”. (Maciej Kędziak, ksiazki.onet.pl)

MAŁGORZATA CZYŃSKA | Historyk sztuki, dziennikarka, pisarka. Autorka tekstów o sztuce, wywiadów z artystami, portretów, specjalistka od historii mody i dizajnu, kuratorka wystaw. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Autorka książek: Najpiękniejsze. Kobiety z obrazów, Kobro. Skok w przestrzeń (Wydawnictwo Czarne, 2015), Kobiety Witkacego. Harem metafizyczny oraz wywiadu-rzeki z Edwardem Dwurnikiem Moje Królestwo (Wydawnictwo Czarne, 2016). Laureatka Nagrody Literackiej Juliusz za książkę Kobro. Skok w przestrzeń.

źródło:
www.czarne.com.pl

„W Echu słońca Bawołek odkrywa świat nieopisany, choć niby oczywisty: życie niemłodych już mężczyzn, którzy najchętniej poszliby z kolegami na piwo, a którym przyszło opiekować się matkami. Opowiada o nim tak, że nie zauważamy, jak codzienność, przywołana znakomicie podpatrzonym detalem, ustępuje miejsca pobudzonej wyobraźni, językowej magii i namysłowi nad nieuniknionym porządkiem rzeczy. Powrót mężczyzn do matek to powrót do pytań podstawowych. Nadchodzi czas, kiedy wstyd będzie przyznać, że nie czytało się Bawołka”. (Jerzy Jarniewicz)

„Echo słońca Waldemara Bawołka przywraca duszę ludziom pominiętym przez świat”. (Piotr Bratkowski, newsweek.pl)

WALDEMAR BAWOŁEK | Prozaik. Laureat Konkursu „Nowego Nurtu” i Wydawnictwa Kurpisz oraz Ogólnopolskiego Konkursu Wydawnictwa Zielona Sowa, trzykrotny stypendysta MKiDN. Wydał książki: Delectatio morosa (1996), Raz dokoła (2005), Humoreska (2012), To co obok (2014, nominacja do Nagrody Literackiej Gdynia), Echo słońca (2017). Od urodzenia mieszka w Ciężkowicach.

źródło:
www.czarne.com.pl

„44 zdyscyplinowane językowo, ostre jak cięcie noża prozy poetyckie tworzą równie zdyscyplinowaną kompozycję. Układają się w opowieść o wchodzeniu dziecka — dziewczynki — w świat ludzi i rzeczy. O poznawaniu granic między rozmaitymi sposobami istnienia i próbach ich przekroczenia. O emocjach i cielesności, o doświadczeniu cudzej śmierci. To opowieść mroczna, pełna niepokoju i pytań bez odpowiedzi. To książka, która po lekturze długo z nami pozostaje”. (Tomasz Fiałkowski, juror Literackiej Nagrody Nike)

„Rzeczy są wspomnieniogenne. Zarówno one, jak i ich obrazy, mają zdolność poruszania pamięci. (…) Szczególnymi dla mnie rzeczami są te, które istnieją wyłącznie pod postacią wspomnień; nie mają materii. Spis takich rzeczy stworzył kręgosłup, wokół którego ucieleśniło się Nakarmić kamień. Tylko jedna rzecz opisana w książce ma jeszcze swój fizyczny wymiar. To widelec, który przeszło siedemdziesiąt lat temu pełnił jednocześnie funkcję grzebienia. Absurdalne konglomeraty zastosowań rzeczy budowała wojna. Dziś widelec jest bransoletką należącą do wnuczki opisanej przeze mnie kobiety, która czesała się sztućcem. (…) Nie pragnę, żeby martwe rzeczy były żywe. Chciałabym, żeby żywi ludzi byli mniej martwi. O tym jest dla mnie ta książka”. (Bronka Nowicka)

BRONKA NOWICKA | Absolwentka łódzkiej Filmówki i Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Artystka interdyscyplinarna i pisarka uhonorowana Nagrodą Literacką Nike (2016) oraz Złotym Środkiem Poezji (2016). Laureatka projektu New Voices from Europe 2017, realizowanego w ramach platformy Literary Europe Live i wspierającego wyróżniających się europejskich pisarzy po debiucie.

źródło:
www.biuroliterackie.pl

Przemyśl–Szczecin to handmade: każdy egzemplarz książki został na okładce podpisany własnoręcznie przez autora, dzięki czemu każda z książek jest unikalna. Autograf — gwarantowany.

„Przemyśl–Szczecin to kolejny tom prozy Maliszewskiego poświadczający odrębność i oryginalność tego pisarza. Na prozę tę nie ma dobrej nazwy — zawsze skromna objętościowo, czyli nieprzegadana, fragmentaryczna, o luźnej kompozycji, na swój sposób kapryśna, podszyta niepokojącymi obsesjami, daleka od potocznych wyobrażeń o atrakcyjności, w pewnym sensie — nie waham się powiedzieć — irytująca. Jestem jednak przekonany, że zdeponowano w niej takie artystyczne świętości jak niepodległość głosu, szlachetne widzimisię, pisarskie poszukiwania i twórcze szajby. Wartości dziś unikatowe, bezcenne”. (Dariusz Nowacki)

KAROL MALISZEWSKI | Krytyk literacki, poeta, prozaik. Pracuje w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. Opublikował dziesięć zbiorów wierszy, m.in. Zdania na wypadek (2007), Potrawy pośmiertne (2010), Ody odbite (2012) i kilka książek prozatorskich, np. Faramucha (2001), Sajgon (2009), Manekiny (2012). W 1999 roku ukazała się jego książka krytycznoliteracka Nasi klasycyści, nasi barbarzyńcy, a w 2001 roku Zwierzę na J. Szkice o wierszach i ludziach. Wydał także: Rozproszone głosy. Notatki (2006), Po debiucie (2008), Pociąg do literatury (2010), Wolność czytania (2015). Mieszka w Nowej Rudzie.

źródło:
www.fundacja-karpowicz.org

PROF. ALEKSANDER MADYDA | Profesor na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Zajmuje się historią literatury polskiej XX wieku, folklorystyką oraz tekstologią i edytorstwem. Z tego zakresu opublikował trzy monografie (W poszukiwaniu jedności człowieka i świata. Folklor w twórczości Stanisława Vincenza, Toruń 1992; Zygmunt Haupt. Życie i twórczość literacka, Toruń 1998; Haupt. Monografia, Toruń 2012), zbiór szkiców (Od filologii do antropologii. Szkice, Toruń 2015), cztery edycje zbiorowe poezji (M. Pawlikowska-Jasnorzewska, Poezje zebrane, t. 1–2, Toruń 1993, [wyd. 3: Toruń 1997]; B. Leśmian, Poezje zebrane, Toruń 1993, [wyd. 3: Toruń 2000]; H. Poświatowska, Poezje zebrane, Toruń 1994; J. Czechowicz, Poezje zebrane, Toruń 1997), po jednej — prozy narracyjnej ([wol. 1:] Z. Haupt, Baskijski diabeł. Opowiadania i reportaże, Warszawa 2007; [wol. 2:] Z. Haupt, Z Roksolanii. Szkice, opowiadania, recenzje, warianty, Toruń 2009) i epistolografii (Z. Haupt, Listy do redaktorów ‘Wiadomości’, Toruń 2014) oraz liczne artykuły w czasopismach i pracach zbiorowych.

DR HAB. ANDRZEJ NIEWIADOMSKI | Poeta, eseista, historyk literatury, redaktor. Współzałożyciel i redaktor Kwartalnika Literackiego „Kresy” (1989–2010). Przez kilkanaście lat zajmował się również krytyką literacką. Debiutował w 1988 roku. Autor dziewięciu książek poetyckich: Panopticum (Lublin 1992), Niebylec (Warszawa 1994), Prewentorium (Lublin 1997), Kruszywo (Legnica 2001), Locja (Kraków 2005), Tremo (Lublin 2010), Dzikie lilie (Poznań 2012), Kapsle i etykietki (Mikołów 2013), Pan Optico (Wrocław 2014), książki eseistycznej Mapa. Prolegomena (Lublin 2012) i trzech naukowych: Niebliskie wyprawy. Jerzy Zagórski i poetycka przygoda nowoczesności (Lublin 2001), Światy z jawnych słów i kwiatów ukrytych. O refleksji metapoetyckiej w nowoczesnej poezji polskiej (Lublin 2010), Jeden jest zawsze ostrzem. Inna nowoczesność Zygmunta Haupta (Lublin 2015). Ukończył również K. Esej podróżny oraz Błękitne ciało. Esej nagrobny. Autor licznych rozproszonych publikacji poetyckich, krytycznych i naukowych (artykuły w czasopismach, publikacjach zbiorowych, słownikach, publikacjach pokonferencyjnych). Zajmuje się problematyką awangardy poetyckiej, poezji najnowszej, metapoezji, katastrofizmu w literaturze dwudziestolecia międzywojennego, dziedzictwem dwudziestolecia w literaturze powojennej, dynamiką wewnętrznych związków w obrębie polskiej prozy modernistycznej. Publikował m.in. w „Kresach”, „Twórczości”, „Odrze”, „Znaku”, „Toposie”, „FA-arcie”, „Pamiętniku Literackim”, „Tekstach Drugich”. Jego wiersze były tłumaczone na języki: angielski, niemiecki, rosyjski, słowacki, słoweński, bułgarski i hiszpański oraz umieszczane w antologiach nowej poezji polskiej na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat. Brał udział w wielu różnych wydarzeniach życia literackiego i kulturalnego. Jest kierownikiem Zakładu Literatury Współczesnej UMCS. Mieszka w Lublinie.

DR PAWEŁ PANAS | Adiunkt w Ośrodku Badań nad Literaturą Religijną KUL, członek International Institute for Hermeneutics, autor rozpraw, publikował w „Tekstach Drugich”, „Europa Orientalis. Studia z Dziejów Europy Wschodniej i Państw Bałtyckich” i „Sign System Studies”. Autor książek: Doświadczenia religijne w twórczości Gustawa Herlinga-Grudzińskiego (Lublin 2012) oraz Opisanie świata. Szkice o poezji Marcina Świetlickiego (Kraków 2014). Redaktor pracy zbiorowej Horyzont religijny polskiej literatury emigracyjnej (Lublin 2013). Twórczości Zygmunta Haupta poświęcił m.in. studia: ‘Jeździec bez głowy’ Zygmunta Haupta. Fragmenty dyskursu symbolicznego (w: „Symbol — znak — rytuał. Od narodzin do śmierci”, pod red. J. Mareckiego, L. Rottera, Kraków 2014); ‘… gdzieś poza krzywizną ziemi’. Dyskurs wygnańczy w korespondencji Zygmunta Haupta — rekonesans (w: „Roczniki Humanistyczne” 2014, z. 1); Tożsamość wygnańca. Uwagi o zapiskach autobiograficznych Zygmunta Haupta (w: „Osoba czy tekst?”, pod red. A. Bielaka, Lublin 2015). Jest pomysłodawcą i kierownikiem ogólnopolskiego projektu naukowego poświęconego semiotycznej analizie literackich transfiguracji doświadczenia wygnania. W zakres badanego materiału wchodzi między innym twórczość pisarska autora Baskijskiego diabła.

ARTHUR HAUPT | Syn Zygmunta Haupta. Mieszka w Virginii (Stany Zjednoczone). Był gościem pierwszej edycji Festiwalu im. Zygmunta Haupta w 2015 roku.