JA PATRZĘ — KAROL MALISZEWSKI
Przemyśl–Szczecin (Fundacja im. Tymoteusza Karpowicza, 2013) to nowa proza literackiego człowieka orkiestry i zarazem pierwsza, która została zbudowana jak rasowy film drogi. Zamiast kabiny cadillaca mamy jednak wysłużone przedziały PKP, w roli przydrożnych mordowni występuje tu Wars, a w zastępstwie szeryfa napotkamy kontrolera biletów. Jest też cała formacja bohaterów (z księdzem egzorcystą na czele), ale Maliszewski wybiera się również w wycieczki osobiste, dzięki czemu wątki autobiograficzne tworzą mieszaninę z dziarskim żywiołem fikcji. Przemyśl–Szczecin to książka o wielu prędkościach, gdzie luźno fruwające cytaty z rzeczywistości są przetykane osobliwymi historiami ludzi, których można spotkać tylko w pociągu. A pociąg rządzi się zasadą karnawału i transgresji. Dzięki temu wymuszone rozmowy zamieniają się w pikantne dialogi, relacje między wyalienowanymi ludźmi zacieśniają się zbyt mocno, a niewinni pasażerowie wcielają się w role degeneratów.
Przemyśl–Szczecin to handmade: każdy egzemplarz książki został na okładce podpisany własnoręcznie przez autora, dzięki czemu każda z książek jest unikalna. Autograf — gwarantowany.
„Przemyśl–Szczecin to kolejny tom prozy Maliszewskiego poświadczający odrębność i oryginalność tego pisarza. Na prozę tę nie ma dobrej nazwy — zawsze skromna objętościowo, czyli nieprzegadana, fragmentaryczna, o luźnej kompozycji, na swój sposób kapryśna, podszyta niepokojącymi obsesjami, daleka od potocznych wyobrażeń o atrakcyjności, w pewnym sensie — nie waham się powiedzieć — irytująca. Jestem jednak przekonany, że zdeponowano w niej takie artystyczne świętości jak niepodległość głosu, szlachetne widzimisię, pisarskie poszukiwania i twórcze szajby. Wartości dziś unikatowe, bezcenne”. (Dariusz Nowacki)
KAROL MALISZEWSKI | Krytyk literacki, poeta, prozaik. Pracuje w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. Opublikował dziesięć zbiorów wierszy, m.in. Zdania na wypadek (2007), Potrawy pośmiertne (2010), Ody odbite (2012) i kilka książek prozatorskich, np. Faramucha (2001), Sajgon (2009), Manekiny (2012). W 1999 roku ukazała się jego książka krytycznoliteracka Nasi klasycyści, nasi barbarzyńcy, a w 2001 roku Zwierzę na J. Szkice o wierszach i ludziach. Wydał także: Rozproszone głosy. Notatki (2006), Po debiucie (2008), Pociąg do literatury (2010), Wolność czytania (2015). Mieszka w Nowej Rudzie.
źródło:
www.fundacja-karpowicz.org